Όταν το ρολόϊ του γέρου της Δημοκρατίας σημάνει 12 η άμαξα θα ξαναγίνει κολοκύθα.

 της Καλομοίρας Αργυρίου- Κουμπή.

Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας, δεν είναι μόνο ιστορικά, δραματικά κλπ, αλλά είναι και παράλογα, σε βαθμό που ο ελληνικός λαός κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο τις καταθέσεις, τους μισθούς και τις συντάξεις του, αλλά «τας φρένας» του.

Ο καθένας έχει φτάσει στο σημείο να αναρωτιέται μέσα του, αν «στραβός είναι ο γιαλός, ή αν στραβά αρμενίζουμε». Αν ο ίδιος  έχει πρόβλημα αντίληψης των καταστάσεων, ή  μήπως  είναι θεατής σε ένα θέατρο παραλόγου.

Πιο συγκεκριμένα:

Μέρες πριν υπήρχε ένα « σούρτα –φέρτα»  στα κανάλια , στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες, από  βουλευτές και υπουργούς που διαχώριζαν τη στάση τους, εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για όσα συμβαίνουν, αμφισβητούσαν απροκάλυπτα τον πρωθυπουργό και κάποιοι έφτασαν  να επισημοποιήσουν αυτή την αποστασιοποίησή τους. Όλοι μιλούσαν για  το τέλος  Παπανδρέου.

Χθες τη νύχτα, ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε με το φωτοστέφανο της εξουσίας, μιλώντας ως εθνοσωτήρας και οσιομάρτυρας και καταχειροκροτήθηκε από την παράταξή του.

Τόση μαγεία διαθέτει η αίθουσα και  το βάθρο της εξουσίας, που αυτομάτως μεταμορφώνει τα κουρέλια σε πριγκιπικά φορέματα , τις κολοκύθες σε άμαξες και τα ποντίκια σε αμαξάδες;

Όλοι αυτοί κι αυτές που δάκρυζαν και διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους, πώς πείστηκαν   και μεταστράφηκαν; Μέχρι χθες έλεγαν πως ο λαός δεν αντέχει άλλο, πως  η κυβέρνηση δεν έχει πλέον τη λαϊκή εντολή, και ήταν σαφές και  φανερό  πως  δεν ήθελαν να συμμετέχουν  σε όλες αυτές τις επιλογές που περιέχουν εξαθλίωση του Ελληνικού λαού, απογύμνωση της Ελλάδας από τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα και την υποθήκευση της δυνατότητας αξιοπρεπούς διαβίωσης τουλάχιστον  και της επόμενης γενιάς.

Και ξαφνικά τι έγινε; Έπαψε ο λαός να εξαθλιώνεται; Έπαψε να κινδυνεύει η εθνική μας κυριαρχία;  Ο Γ. Παπανδρέου κατάφερε , σε μια παράσταση μοναδική, να στρέψει την προσοχή πάνω του, τόσο που να μην υπάρχει σκηνικό γύρω του. Ένα ψεύτικο πολιτικό σκηνικό, που σβήνει την πραγματικότητα και τις νωπές μνήμες, στήθηκε  από τον ίδιο. Μάλλον ο ίδιος  κατάφερε να γεμίσει όλο το σκηνικό, μη αφήνοντας χώρο για τίποτα άλλο.

Οι κραυγές του κόσμου που είναι άνεργος, ανασφαλής, πεινάει, αγωνιά, διαδηλώνει, οι πλατεία έξω από τη βουλή που γέμισε κραυγές, δακρυγόνα, χημικά, βάφτηκε με αίμα λίγες μόνο μέρες πριν, δεν υπήρχαν πουθενά στο σκηνικό. Σαν όλα αυτά  να έγιναν κάπου μακριά, κάποτε στο βάθος της ιστορίας, από άλλους ανθρώπους και σα να μην πρόκειται να στοιχειώσουν και το αύριο  και το μεθαύριό μας.

Ακούσαμε να λέει ο πρωθυπουργός  πως από τον παππού του κληρονόμησε μόνο το ρολόϊ  κι από τον πατέρα του μόνο το όνομα .Δεν είχαμε ψευδαισθήσεις βέβαια πως μπορεί να κληρονόμησε και τίποτα άλλο από την ιδιοσυγκρασία των προγόνων του αυτών και ειδικά του γέρου της Δημοκρατίας. Σίγουρα  όμως  από αυτούς κληρονόμησε το διαβατήριο για την εξουσία. Ποιος πιστεύει ότι αν ο ΓΑΠ ήταν γιος ενός τυχαίου μέσου Έλληνα, χάρις στις προσωπικές του ικανότητες θα είχε φτάσει ως εκεί; Ο μόνος που το πιστεύει, καθώς φαίνεται , είναι ο ίδιος.

Ακούσαμε τόσα και τόσα . Δεν ακούσαμε τίποτα για το πακέτο των μέτρων που συνοδεύει τη νέα δανειακή σύμβαση. Και  αυτό είναι το θέμα. Αυτό είναι το μόνο θέμα .Όλα τα άλλα είναι ένα θέατρο πολύ καλά στημένο, που καταφέρνει να παίξει ψυχολογικά παιχνίδια με τους βουλευτές και το λαό, τροφοδοτώντας  το πρωτόγονο ένστικτο του οπαδού και της ομάδας που έχει τη δύναμη να συσπειρώνει.

Παρακολουθήσαμε χθες το παράλογο ,να παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης μια κυβέρνηση του αύριο, που δεν ξέρουμε ποιον θα έχει πρωθυπουργό και ποιους θα έχει μέλη.

Οι  μάσκες πέσανε είπε ο κ. Σαμαράς. Το θέμα είναι πως οι μάσκες πέσανε για όλους.

Είχανε πέσει από καιρό. Κάποιοι καταφέρνουνε , παίζοντας  ψυχολογικά παιχνίδια με το λαό, να τις φοράνε κατά περίσταση και να εκμεταλλεύονται τον αντικατοπτρισμό της ερήμου.  

Η πατρίδα μας έχει περάσει κι άλλες δύσκολες περιστάσεις στην ιστορία. Εκείνο όμως που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση που βιώνουμε, είναι η έλλειψη ηγετών και οράματος. Κάποτε οι Έλληνες πίστευαν,πως ο ένας ή ο άλλος πολιτικός αρχηγός, θα φέρει τη σωτηρία. Υπήρχε όραμα. Τώρα στεγνώσαμε και από οράματα και από αρχηγούς και ποιος θα μας σώσει από την εξουσία των  αντιεξουσιαστών;

Όταν το ρολόϊ του γέρου της Δημοκρατίας σημάνει 12 η άμαξα θα ξαναγίνει κολοκύθα.