Η μικρή Ελλάδα στη εντατική

24 Ιουνίου 2011 Blog http://troktiko.eu/?p=51671

Ήταν – που λέτε- κάποτε ένα παιδί…Ένα παιδί με καταγάλανα μάτια και σγουρά κατάμαυρα μαλλιά. Όμορφο, έξυπνο και με προσωπικότητα που το έκανε να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα παιδιά.
Ήταν από εκείνα τα παιδιά που όλοι ήθελαν να του ζουλίξουν με λαχτάρα το μάγουλο…Πώς το έλεγαν; Με ρωτάς το όνομά του παιδιού;
Ας πούμε ότι το έλεγαν Ελλάδα.
Η Ελλάδα λοιπόν-αν και κατά καιρούς αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας-πάντα κατάφερνε να τα αντιμετωπίζει με μία κάποια επιτυχία ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν…Ζούσε με την οικογένειά της δίπλα σε όμορφα γαλαζοπράσινα νερά…
Η οικογένειά της. Άνθρωποι όμορφοι στην ψυχή-αν και κάπως ιδιόρρυθμοι- την αγαπούσαν πολύ και χαίρονταν να τη βλέπουν να τρέχει ξυπόλητη κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Μα ήταν και φορές που ξεχνούσαν να της δείχνουν εκείνη την ατέρμονη αγάπη και την πλήγωναν-άθελά τους ή επί τούτου, δε θα ‘θελα να το σχολιάσω…
Να, όπως οι Έλληνες…
Κάποια μέρα-φθινόπωρο ήτανε θαρρώ-το παιδί αρρώστησε βαριά. Λες και συσσωρεύτηκαν όλες οι παλιές αρρώστιες και κόντευαν να το πνίξουν. Οι γονείς του, αν και ήξεραν πως το παιδί τους ήταν φιλάσθενο, εντούτοις τρόμαξαν πολύ με αυτή την εξέλιξη της υγείας του. Το πήραν από το χέρι και το οδήγησαν στην πλησιέστερη κλινική. Εκεί είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ αρκετών, το γιατρό εκείνο που θεωρούσαν ότι θα αντιμετώπιζε αποτελεσματικότερα την κατάσταση της υγείας του παιδιού…
Να, κάτι σαν τις βουλευτικές εκλογές…
Μετά από σοβαρή σκέψη και εκτενή μελέτη των πτυχίων και των βιογραφικών του καθενός, και αφού προηγήθηκε 10λεπτη συνάντηση και συζήτηση με τον καθένα από τους διαθέσιμους γιατρούς, οι γονείς κατέληξαν σε εκείνον, που-για κάποιους λόγους-τους έπεισε περισσότερο. Σίγουροι δεν μπορούσαν να είναι, αλλά έπρεπε να επιλέξουν άμεσα…Και ο θεράπων-πλέον-ιατρός κλήθηκε να αναλάβει την ίαση του παιδιού…
Να, όπως ο πρωθυπουργός…
Οι μέρες περνούσαν και ο γιατρός με τους βοηθούς του δοκίμαζαν ιάματα και θεραπείες για την αποκατάσταση της υγείας του παιδιού. Άλλοτε επικαλούνταν παλιές και δοκιμασμένες-και συνήθως αποτυχημένες- μεθόδους, κι άλλοτε νέα φάρμακα που, σαν σε πειραματόζωο, τις δοκίμαζαν πάνω στο ταλαιπωρημένο κοριτσάκι. Η κατάσταση του παιδιού, όχι μόνο δε βελτιωνόταν, αλλά έμοιαζε να υποτροπιάζει. Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν ιδιαίτερα για την κατάσταση στην οποία περιήλθε  το παιδί τους, και εξέφρασαν έντονα τη διαφωνία και την αγανάκτησή τους. Ζητούσαν να βρεθεί άμεσα η νέα μέθοδος ή το νέο φάρμακο που θα βοηθούσε την κατάσταση της πονεμένης μικρής. Δεν ήξεραν πού ακριβώς έπρεπε να απευθυνθούν. Ένοιωθαν χαμένοι, απελπισμένοι, αλλά κάπου-στο πίσω μέρος του μυαλού τους- υπήρχε η ελπίδα ότι η μικρούλα τους θα σωθεί. Έτσι το σήμα κινδύνου που εξέπεμπαν, απευθυνόταν προς πάσαν κατεύθυνση.

Να, όπως αυτοί οι χιλιάδες που κατακλύζουν τις πλατείες της χώρας…
Οι άλλοι γιατροί παρακολουθώντας τις εξελίξεις και διακρίνοντας την απογοήτευση στα μάτια των γονιών, έτριψαν με ευχαρίστηση τα παχουλά τους χέρια και δε δίστασαν να  αδράξουν την ευκαιρία. Έβγαλαν λοιπόν πάλι τα πτυχία τους στο τραπέζι και τα κουνούσαν επιδεικτικά μπροστά στα, θολά από το κλάμα, μάτια των φοβισμένων γονιών. Εκείνοι έβλεπαν τα χαρτιά να πηγαινοέρχονται μπροστά τους, αλλά πλέον δεν πίστευαν σε πρόσωπα, μόνο τη μέθοδο αναζητούσαν. Μόνο το φάρμακο της σωτηρίας ήθελαν να βρεθεί και ας ερχόταν και από τα χέρια ενός αμόρφωτου αγρότη από τα βουνά της Ηπείρου. Δεν τους ένοιαζαν πια τα πρόσωπα, μόνο ο τελικός σκοπός στριφογύριζε νυχθημερόν στο μυαλό τους. Η σωτηρία. Η σωτηρία του παιδιού και η δική τους, καθώς ήξεραν πως χωρίς το μικρό τους κοριτσάκι δε θα μπορούσαν ούτε οι ίδιοι να ζήσουν.
Κι ενώ ο θεράπων ιατρός προσπαθούσε να επιμεληθεί της θεραπείας και ταυτόχρονα να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των γονιών, οι άλλοι γιατροί του χτυπούσαν απειλητικά την πόρτα, απαιτώντας να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αναλάβουν εκείνοι τη συνέχιση της θεραπείας.
Όχι, τους τρόπους δεν τους είχαν ακόμη σκεφτεί. Ήταν πολύ απασχολημένοι με την διαδικασία της ανάληψης της εξουσίας-συγγνώμη, της καθοδήγησης της θεραπείας ήθελα να πω- που δεν τους έμεινε χρόνος για να φτιάξουν το πλάνο της θεραπείας που θα ακολουθούσαν.
Να, κάπως σαν τους αρχηγούς των κομμάτων…
Έτσι, σε μια παγωμένη αίθουσα κλινικής, ένα κοριτσάκι διασωληνωμένο να σφαδάζει από τους πόνους , ένας γιατρός και η ομάδα του να προσπαθούν σαστισμένοι να πείσουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, άλλοι γιατροί που-αντί να επικεντρωθούν στο πρόβλημα και την ίαση του παιδιού- απαιτούν να αντικαταστήσουν τον θεράποντα γιατρό, ώστε να αραδιάσουν τις οικογενειακές τους φωτογραφίες στο μεγάλο γραφείο, και οι γονείς να στέκονται έξω από τζάμι του δωματίου της εντατικής, να παρατηρούν το κοριτσάκι τους και να μετρούν τις γρήγορες ανάσες του στην προσπάθεια του να επιβιώσει, καθώς ουρλιάζουν νοιώθοντας τον πόνο να ξεριζώνει τα σωθικά τους.
Να, όπως εγώ, εσύ, εμείς…
Καλή τύχη μικρή μας Ελλάδα!