Της Καλομοίρας Αργυρίου- Κουμπή.
Κι εκεί που περιμέναμε κάτι να γίνει, κάτι τέλος πάντων που να είναι σημάδι ζωής, που να δείχνει πως ο λαός μας δεν είναι κλινικά νεκρός και γι αυτό δεν αντιδρά στα όσα συμβαίνουν το τελευταίο καιρό στη χώρα μας, ήρθε η σημερινή μέρα .
Κι εκεί που περιμέναμε κάτι να γίνει, κάτι τέλος πάντων που να είναι σημάδι ζωής, που να δείχνει πως ο λαός μας δεν είναι κλινικά νεκρός και γι αυτό δεν αντιδρά στα όσα συμβαίνουν το τελευταίο καιρό στη χώρα μας, ήρθε η σημερινή μέρα .
Ήρθε η σημερινή μέρα να αποδείξει πως ο λαός δεν ήταν κλινικά νεκρός και δεν αντιδρούσε. Σαστισμένος ήταν τόσον καιρό.
Το θηρίο ξύπνησε. Πόσο ξύπνησε; Σε τι ρυθμό θα ξυπνήσει τελείως; Μήπως αυτό δεν ήταν παρά μια ανάπαυλα στο βαθύ ύπνο του και πρόκειται να ξαναβυθιστεί πάλι, ποιος ξέρει για πόσο; Όλα αυτά ο χρόνος θα τα δείξει. Το εγγύς μέλλον.
Τα σημερινά γεγονότα πάντως δεν είναι φαινόμενα παθογένειας. Αυτό το ξέρουν κι όσοι πολιτικοί τα καταδίκασαν δημόσια, επειδή δεν έχουν το σθένος να υποστούν το πολιτικό τους κόστος για να μη φανεί πως τα υποκίνησαν, ή πως τα εκμεταλλεύονται.
Αλίμονο, τα κλειδιά του παραδείσου σκουριάζουν πριν προλάβουν κάποιοι ν’ αρνηθούν τρις.
Όμως τα λόγια των πολιτικών δεν έχουν καμιά σημασία για τον κόσμο. Όχι γενικά για τον κόσμο. Για τον ελληνικό λαό του σήμερα, που βιώνει στο έπακρο την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Για όλους όσοι ξυπνούσαν αγωνιώντας αν «κουνιέται φύλλο» , αν κάτι γίνεται που μπορεί να σημαίνει πως δεν χάθηκαν όλα, πως η Ελλάδα αντιστέκεται κι επιμένει.
Οι σημερινές αντιδράσεις αποτελούν πράξεις αντίστασης. Πάντα οι πράξεις αντίστασης ερμηνεύονται στρεβλά από αυτούς που ταυτίζονται με την εξουσία. Τα λόγια του πρωθυπουργού , πως το σύνολο του ελληνικού λαού καταδικάζει τα σημερινά γεγονότα, ανέσυραν από τη μνήμη μου τις δηλώσεις των δικτατόρων όταν έγινε το Πολυτεχνείο.
Τώρα θα πει κάποιος: Δεν είναι ο κίνδυνος της Πατρίδας που προκαλεί οργή. Είναι η άδεια τσέπη.
Όλα είναι. Η πατρίδα ποτέ δεν ήταν ξεκομμένη από τη δυνατότητα για αξιοπρεπή διαβίωση. Όσοι αγωνίζονταν « υπέρ πατρίδος» , και το ’21 και το ’40, αγωνίζονταν όχι απλά για μια ιδέα που χάνεται στο βάθος του χρόνου, αλλά για τα χωράφια τους για τις θάλασσές τους, για όλα αυτά που τους επιτρέπουν να ζουν καλά και να μην έχουν ξένα αφεντικά στο κεφάλι τους. Στις μέρες μας δεν είναι απλά τα χωράφια κι οι θάλασσες, αλλά συνθετότερα συστήματα της οικονομικής δομής της χώρας μας.
Είναι αξιοθαύμαστο το ότι υπάρχει ακόμα στο λαό μας το κουράγιο να αντιστέκεται. Όχι πλέον γιατί είναι εξαθλιωμένος οικονομικά, αλλά γιατί βήμα –βήμα, τον έκαναν να νιώθει ένοχος. Μας έκαναν να νιώθουμε απατεώνες και κλέφτες, επειδή έτσι μας θεωρεί η Ευρώπη . Βέβαια στην ενοχή μας υπάρχει κι ένα πραγματικό έρεισμα: Το ότι έχουμε κι εμείς όπως κάθε λαός τους κλέφτες και τους απατεώνες μας, μόνο που εμείς τους έχουμε ασύλληπτους και κατά καιρούς τ ους έχουμε αναθέσει τις τύχες μας. Τα σημερινά φαινόμενα λοιπόν, στρέφονται στη σωστή κατεύθυνση, αφού ξεκινάνε με την προσπάθεια του κόσμου να καταγγείλει αυτό ακριβώς το γεγονός και να ξεκινήσει την αντίστροφη πορεία από τη διόρθωση αυτού που αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία του διασυρμού μας, και του άδικου ενοχικού πλέγματος με το οποίο μας φόρτωσαν.
Με άλλα λόγια ο λαός αντιδρά σωστά. Θέλει πρώτα να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με όσους τον οδήγησαν εδώ και στη συνέχεια να σηκώσει κεφάλι και προς τα έξω. Μόνο που αυτό το πρώτο στάδιο είναι επικίνδυνο. Η Ιστορία μας είναι γεμάτη με θλιβερές ιστορίες αλληλοσπαραγμού. Πάντα , όλες, ξεκίνησαν με κάποιο δίκιο, μεγάλο πολλές φορές, που χάθηκε όμως μέσα στον πόνο, το αίμα και τη δυστυχία .Γι αυτό χρειάζεται ψυχραιμία. Χρειάζεται να κρατήσουμε την ισορροπία μας στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στην εκτροπή και στο λήθαργο. Ανάμεσα στην καταστροφή μιας βίαιης αντίδρασης και στο βύθισμα στην απελπισία και την άνευ όρων παράδοση. Αυτές οι ισορροπίες , όταν τις συζητάμε φαίνονται λογικές και εύκολες στην υλοποίησή τους, στην πράξη όμως δεν είναι εύκολο να επικρατεί η λογική και μάλιστα όταν πρόκειται για λαό με ιδιοσυγκρασία σαν την ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων.
Την ψυχραιμία τη χρειαζόμαστε και για έναν ακόμα λόγο: Για να μην μπερδευόμαστε από τα λόγια των πολιτικών και χάνουμε το μπούσουλα. Να μη χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να ακολουθούμε το πατριωτικό μας αισθητήριο, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από τη σωστή παιδεία. Αυτήν που πήραμε από το σχολείο και το σπίτι μας, όσα βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως είναι τα «ιδανικά της φυλής μας».
Κυρίως, να μη χάνουμε την πίστη μας και την αισιοδοξία μας, γιατί η Ρωμιοσύνη , όπως λέει και ο ποιητής , εκεί που πάει να σβήσει , αντρειεύει και θεριεύει.
Ο Θεός να βάλει το χέρι Του…
Το θέμα είναι να δει καθένας την ευθύνη του για την κατάσταση. Η εύκολη λύση είναι να κατηγορούμε τους πολιτικούς. Ποιος τους έφερνε τόσα χρόναι στην εξουσία; Αλλοι όχι εμείς; Ποιοι τους χειροκροτούσαν με νάυλον σημαίες; Ποιοι ψήφιζαν όχι όποιον μπορεί να προσφέρει στην χώρα αλλά όποιον μας έκανε τα ρουσφέτια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον τελευταίο καιρό πολλοί (άρθρα, μπλογκ) καταφέρονται εναντίων των 300 της Βουλής. Δηλαδή κανένας δεν τους ψήφισε; Ολοι είχαν ψηφίσει το Βασίλη Λεβέντη, το Μ Λ ΚΚΕ, τους Τροτσκιστές, τους Κυνηγούς και τις λοποές δημοκρατικές δυνάμεις που δεν μπήκαν στη Βουλή;
Οταν κάποιος ψηφίζει κάποιον που του υπόσχεται ρουσφέτι ή ακόμα χειρότερα του το κάνει και του αποδεικνύει ότι είναι διεφθαρμένος και καταχαστής της εξουσίας που του δίνει ο λαός γιατί παραξενέυται όταν κάνει το ίδιο και στη Siemens;
Μας φταίνε οι Ευρωπαίοι. Αλήθεια οι Ευρωπαίοι φταίνε που δεν χρησιμοποιήσαμε τις επιδοτήσεις και τα "πακέτα" (Μεσογειακό Ολοκληρωμένα Προγράμματα, Ντελόρ, Σαντέρ κ.λπ.) για το σκοπό που δόθηκαν; Η εύκολη απάντηση είναι της πρώτης παραγράφου φτάινε οι πολιτικοί και όχι εμείς. Αξίζει να διαβάσει κάποιος το άρθρο του Νίκου Δήμου εδώ http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=45&time_id=620&cat_id=45 αν και δεν συμφωνώ με όλα (δεν υπάρχουν παραδοσιακά φιλέλληνες και ανθέλληνες) μου θύμισε μια παρόμοια εμπειρία μου από φοιτητική εκδρομή στο Παρίσι.
Φταίει η φοροδιαφυγή αλλά πολλοί από εμάς έχουμε επιτρέψει σε κάποιον να φοροδιαφεύγει όταν δεν μας δίνει απόδειξη με αντάλλαγμα να κερδίσουμε εμείς ένα κομμάτι του φόρου που χρειάζεται το κράτος.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι το κράτος και η πολιτική είναι υπόθεση όλων μας.
Το στοίχημα είναι να πάμε προς τα μπροστά χωρίς τα παλιά λάθη. Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη να δει ο καθένας τι έκανε λάθος.
Αφού δεν φτιάξαμε το νέο πριν χρεωκοπήσει το παλιό. Τουλάχιστον το καινούριο να το φτιάξουμε με άλλη νοοτροπία με άλλους κανόνες.
Να αγωνιστούμε για να δημιουργήσουμε και να προ κόψουμε όχι για να βολευτούμε.
Ν' αγιάσει το στόμα σου φιλέ μου. Είναι ακριβώς όπως τα λες. Γίναμε κουρέλια από τον εύκολο πλούτο, ανάξιοι να τον διαχειριστεί η ψυχή μας. Προσπαθήσαμε να πατήσουμε στο πτώμα του διπλανού μας για να αναριχηθούμε σε αξιώματα. Ξεχάσαμε τον Θεό καί ακουμπήσαμε κάθε ελπίδα μας στο χρήμα. Αισθανθήκαμε δυνατοί ενώ στην πραγματικότητα γίναμε λαπάδες και δειλοί. Έτσι τώρα δεν έχουμε την τόλμη να αντιταχθούμε σε κάποιους πού προσπαθούν να πουλήσουν την πατρίδα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς κοιτάξουμε και λίγο στα παλιά. Να ξαναφέρουμε μέσα στην οικογένειά μας τον Χριστό, τα όμορφα ήθη πού μεγαλώσαμε και τα πράγματα θα διορθωθούν τόσο όσο πότε δεν φανταζόμασταν. Αλλοιώς προβλέπω να πέσει μαχαίρι εκ Θείας δίκης.
Πολύ ωραίο το κείμενο σας συμφωνώ μαζί σας και με το νόημα που βγαίνει Μέσα από αυτό .
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να προσθέσω όμως σχετικά με το τελευταίο που γράφετε
-Ο θεός να βάλει το χέρι του , ότι ναι μεν να βάλει και αυτός ένα χεράκι άλλα αυτό δεν αρκει .
Διότι αν τα εναποθέσουμε όλα στον θεό αυτός θα μας κυνηγήσει να είσαστε σίγουρη και με το δίκιο του.
Αθηνά συν χείρα κινει ( θεού συν χείρα κινει ) δηλ. μην αρκούμαστε σε ευχολόγια μόνο, διότι όπως πολύ σωστά γράφετε η Ρωμιοσύνη , όπως λέει και ο ποιητής , εκεί που πάει να σβήσει , αντρειεύει και θεριεύει άλλα μόνο όμως όταν υπάρχει αντίσταση γενικευμένη σε όλους εκείνους που ξεπουλανε την χώρα , μας πάνε πίσω σαν κοινωνία και ξαναφέρνουν την κατοχή στην χώρα .
Με τους γερμανούς λοιπόν να διευθύνουν πλέον την τύχη της χώρας και τους επίσημους συνεργάτες τους διότι ας μην κοροϊδευόμαστε εντολοδόχοι τους είναι (ο λαός δεν τους ψήφισε για αυτά που κάνουν σήμερα ,άλλα είπαν προεκλογικά, αυτοί γνώριζαν τα οικονομικά, τον λαό άφησαν στην παντελή άγνοια σκοπιμως για να πιάσουν βουλευτικές έδρες καρέκλες κτλ φιλοδοξίες δηλ. ) εμείς έχουμε να αντιπαρατάξουμε έμπρακτα πλέον ότι αρνούμεθα να συμβιβαστούμε με τους νέους κατακτητές και τα πεπραγμένα τους.
Πολύ σωστά και ο μητροπολίτης Πειραιώς έδωσε το δικό του όχι στους νέους
Κατακτητές.
http://synodoiporia.blogspot.com/2011/10/video_1916.html
Ένα από τα κόλπα που χρησιμοποιούν και διαδίδουν είναι να μας κάνουν να αισθανόμαστε ένοχοι εμείς δηλ οι απλοί ανθρωποι ,δηλ. ο εργάτης ,ο εργαζόμενος –η ο οικοδόμος ο ναυτεργάτης ο συνταξιούχος.
Λοιπόν δεν τα φάγαμε μαζί φίλοι,
Δεν μπορεί να περάσει το σύνδρομο της ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ σε εμας που τόσο έντεχνα προσπαθούν να μας περάσουν και να υποβάλουν έναν ολόκληρο λαό σε αυτό το σύνδρομο.
Συνδρομο Στοκχολμης - Συνδρομο Αθηνας .
Ο όρος σύνδρομο της Στοκχόλμης (Stockholm Syndrome) καθιερώθηκε από το Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot και περιγράφει μια παράδοξη κατάσταση όπου οι όμηροι, οι αιχμάλωτοι, οι δέσμιοι, ταυτίζονται και τρέφουν συμπάθεια, προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν και από τους οποίους εξαρτώνται απόλυτα για την επιβίωση τους.
Το 1973 τέσσερεις Σουηδοί που κρατήθηκαν όμηροι στο θησαυροφυλάκιο τράπεζας (της Sveriges Kreditbank) κατά τη διάρκεια ληστείας, συνδέθηκαν συναισθηματικά με τους ενόπλους που τους κρατούσαν. Σύμφωνα με ψυχολόγους ο παράξενος αυτός δεσμός με τους κακοποιούς ήταν ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που ανέπτυξαν τα θύματα για να αντέξουν τη βία.
Ταυτίσθηκαν κατά κάποιο τρόπο με τους θύτες, ενώ ταυτόχρονα ένοιωθαν φόβο γι' αυτούς. Η ταύτιση αυτή βασίζεται στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο, αν αυτός είναι συνεργάσιμος. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία, αντιλαμβάνεται δε τις προσπάθειες όσων προσπαθούν να τον σώσουν-ελευθερώσουν ως απειλή.
Το να υποκύπτεις στον καθημερινό βιασμό της αξιοπρέπειάς σου μέσω της λεηλασίας του εισοδήματός σου και των εργασιακών σου δικαιωμάτων. Το να ανέχεσαι τον καταλογισμό συλλογικών ευθυνών σε οικονομικά εγκλήματα κατασπατάλησης και διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Το να καλείσαι να καλύψεις ταμειακά ελλείμματα του δημοσίου από τον οικογενειακό σου προϋπολογισμό και συνάμα να αποδέχεσαι ότι όλα αυτά που σου επιβάλουν οι «ΑΠΑΓΩΓΕΙΣ» της ψήφου σου είναι για το καλό σου. Τότε έχουμε να κάνουμε με το «Σύνδρομο της Αθήνας»…
Είναι πάρα πολύ απλουστευμένο να γράφεται ότι εμείς τους βγάλαμε .
Αντίσταση πλέον είναι ο μόνος δρόμος στους κάθε είδους παραμυθάδες.
Αντίσταση στα χαράτσια ,αντισταση στην υποβαθμιση της ανθρωπινης ζωης.
Με την μοιρολατρία δεν γίνεται τίποτα ,πέρασε πλέον ο καιρός
Των φιλολογικών συζητήσεων και αναζητήσεων .
Δεν τα φαγαμε καθολου μαζι.