Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ευθύνες και Οικονομική Κρίση

Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες και σε ποιο βαθμό έχουν συνειδητοποίησει την πραγματική εικόνα της χώρας σήμερα. Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες και σε ποιο βαθμό έχουν καταλάβει τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται συνεχώς για τη χώρα, η οποία βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, απαξιωμένη από τις αγορές, εκτεθειμένη στην κερδοσκοπία, με δημοσιονομικά ελλείματα, πνιγμένη απο τεράστια χρέη. Αυτά τα ελλείματα και το χρέος την καθηλώνουν σε έναν φαύλο κύκλο ανατροφοδότησης του προβλήματος, με αποτέλεσμα αν δεν βρεθεί κάποια διέξοδος, από την υλοποίηση των μέτρων που μας υποχρέωσαν να πάρουμε, τότε η ύφεση διαρκείας που θα ακολουθήσει θα μας επαναφέρει στα χρόνια της υπανάπτυξης.
Και φτάσαμε έως εδώ με δικές μας ευθύνες. Διότι τα τελευταία 30 χρόνια, ήμασταν πολύ ισχυροί στην κριτική, αλλά ασθενείς στην αυτοκριτική. Πρώτοι να ρίξουμε το φταίξιμο στους άλλους, αλλά και πρώτοι να τους ζητάμε να μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Κανείς Ευρωπαίος δεν φταίει για την οικονομική κατάντια μας, ούτε φταίνε οι αγορές που φτάσαμε ως εδώ. Η ελληνική κρίση δεν είναι δημιούργημα των αγορών, ούτε της Ευρωπαϊκής ένωσης. Είναι όλη δική μας, προϊόν του πολιτικού συστήματος το οποίο εξέθρεψε και παρότρυνε την κακοδιοίκηση, τη διαφθορά, την ατιμωρησία, τη σπατάλη, την πελατειακή συναλλαγή και φοροδιαφυγή,την αναξιοκρατία και την κλεπτοκρατία.
Οι ευθύνες για την κρίση είναι όλη δική μας και έχει μεγάλη σχέση με την κλεφταρματολική παράδοση της κατακερματισμένης κοινωνίας, η οποία τα τελευταία 30 χρόνια στηρίχθηκε σε ένα άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου οι πολλοί θα ανέχονται την υψηλή διαφθορά των λίγων, αρκεί οι λίγοι να κάνουν τα στραβά μάτια στη μικροδιαφθορά των πολλων. Κοινωνικό συμβόλαιο αμοιβαίας ανοχής και αμοιβαίας συνενοχής. Μόνο που τώρα το συμβόλαιο εκ των πραγμάτων διαλύθηκε, αφού η κάνουλα έχει στερέψει και τα χρήματα για να χρηματοδοτηθεί δεν υπάρχουν.
Όπως δεν υπάρχουν και τα φθηνά χρήματα, που δίδονταν στις επιχειρήσεις για την εξάπλωση των εργασιών τους. Αυτές χρηματοδοτούσαν τους πελάτες τους και πίστευαν ότι επιτυγχάνουν αύξηση των πραγματικών τους  πωλήσεων. Χρηματοδοτούσαν την επενδυτική τους επέκταση και πίστευαν ότι γίνονταν πιο δυνατές επειδή κινούσαν περισσότερα κεφάλαια. Διέθεταν εύκολο χρήμα, με αποτέλεσμα η πλειψηφία να φορτώση τις κάρτες, προεξοφλώντας μισθούς πέραν ακόμη και των ορίων συνταξιοδότησής τους, χωρίς να κατανοήσουν, πως αν δεν τα καταφέρουν με τα δάνειά τους θα πρέπει να επιστρέψουν την περιουσία που απέκτησαν. Ζούσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες με τρόπο που ξεπερνούσε τις δυνατότητές μας. Δαπανήσαμε περισσότερα από όσα παράγαμε. Είχαμε αναπτύξει ένα πνεύμα καταναλωτισμού, εγωκεντρισμού, και παθητικής αδιαφορίας για τις εξελίξεις που διαμορφώνονταν στο νέο παγοσμιοποιημένο περιβάλλον, με αποτέλεσμα ο αφόρητος δανεισμός να οδηγήσει στο χαμηλότερο σκαλί εξευτελισμού.
Το αποτέλεσμα; ... Μέσα σε λίγα χρόνια όλα να ανατραπούν, «να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα», και η ελληνική οικονομία να ραγίσει σε χίλια κομμάτια με δραματικές ανισορροπίες. Και τώρα αδύναμοι στις διεθνές  εξελίξεις και στον έλεγχο της δράσης των τοκογλυφικών αγορών επιλέγουμε τη λύση του Μνημονίου «υποθηκεύοντας» την οικονομική ανεξαρτησία μας και αποδεχόμενοι την επιβολή σκληρών όρων, καθώς έχουν εξαντληθεί τα υπόλοιπα του ταμείου και οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις μας δεν μπορούν να περιμένουν.
Αναμφισβήτητα η σημερινή οικονομική κατάσταση και ο τρόπος αντιμετώπισής της δεν αφήνουν περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Δεν πρόκειται για μια αποκλειστικά οικονομική υπόθεση, για ένα πρόβλημα που περιορίζεται στο πεδίο της οικονομίας και μόνο. Αντίθετα χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η έξοδός μας από την κρίση, αν και πότε θα συμβεί, είναι υπόθεση εθνική. Γι’αυτό οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα είναι κοινό και ότι μόνο με κοινές προσπάθειες θα ξεπεραστεί. Κατεστημένα και στερεότυπα χρόνων πρέπει να επανεξεταστούν και σε πολλές περιπτώσεις να ξεπεραστούν. Είναι ανάγκη να συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η χώρα μας και να διαμορφώσουμε συνθήκες ανασύνταξης που θα της επιτρέψουν  βιώσιμη μακροχρόνια προοπτική.  
                                                                                Xρήστος Δημ. Σούλιας       

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου