19 Μαΐου :Ημέρα της γενοκτονίας των Ποντίων.

Πόντος: Το φροντιστήριο της Τραπεζούντος.

Η 19η Μαΐου , έχει οριστεί από το 1944 ως   μέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων.
Ο Πόντος ,στο Βόρειο τμήμα της Μ. Ασίας, αποτέλεσε ένα από τα  κέντρα του Ελληνισμού μετά την άλωση, που διατηρήθηκε και μετά την άλωση της Τραπεζούντας το 1461, παρότι πλέον οι έλληνες του Πόντου αποτελούσαν μειονότητα ( το 40% του πληθυσμού).Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι έλληνες πόντιοι κυριάρχησαν στο εμπόριο και ήταν οι κύριοι παράγοντες της οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης της περιοχής.Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Πόντιοι της περιοχής έφταναν τις 700.000.και το 1919 υπήρχαν 1401 ελληνικά   σχολεία, ανάμεσά τους το περίφημο " Φροντιστήριο της Τραπεζούντας". Παράλληλα υπήρχε ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών, γεγονός που μαρτυρεί η λειτουργία μεγάλου αριθμού θεάτρων,  περιοδικών, τυπογραφείων, λεσχών κλπ.
 
Στο Συνέδριο των Νεοτούρκων στη Θεσσαλονίκη το 1911 αποφασίστηκε η Μ. Ασία  να γίνει μωαμεθανική χώρα. Αυτό σήμαινε εξόντωση των χριστιανικών εθνοτήτων της.
Άρχισαν λοιπόν να επιστρατεύουν και να στέλνουν σε τάγματα εργασίας τους έλληνες του  Πόντου ηλικίας 15-45 ετών,περιόρισαν την εμπορική και επαγγελματική γενικά δραστηριότητά τους, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν οι επιθέσεις στα χωριά, οι κλοπές,οι βιασμοί και τα πάσης φύσεως βασανιστήρια, που ανάγκασαν μεγάλο αριθμό κατοίκων να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να φύγουν αναζητώντας αλλού τόπο μέσα από εξαντλητικές οδοιπορίες.

 Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: << Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα



 
  Στις 19 Μαϊου 1919, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τηMutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση.Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

 Το αντάρτικο.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν  τον άμαχο πληθυσμό   και ό,τι ήταν δυνατόν.
Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.
 Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση» που ήλθε με  τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία,   και στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το ποσοστό των Ποντίων στο 1.220.000 πρόσφυγες που δέχθηκε η Ελλάδα στη δεκαετία του 1920. Τα ποντιακά σωματεία υπολογίζουν ότι περίπου 400.000 Πόντιοι εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, κυρίως στους νομούς Δράμας, Κιλκίς, Καβάλας, Ξάνθης, Κοζάνης, Πρέβεζας και στα αστικά κέντρα Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, εντασσόμενοι στην ελληνική κοινωνία.

Η άφιξη των Ποντίων στις Νέες Πατρίδες ήταν η απαρχή μιας δύσκολης, αλλά και συνάμα δημιουργικής πορείας για τον ποντιακό ελληνισμό. Στην Ελλάδα η μοίρα των Ποντίων συνδέθηκε άρρηκτα με τη μοίρα των υπολοίπων προσφύγων.

http://www.youtube.com/watch?v=rmF1rh4WIUw&feature=player_embedded#at=12


http://www.youtube.com/watch?v=4bcG76tpYnQ&feature=related




http://www.youtube.com/watch?v=ruSsObCiFZ0&feature=related


http://www.youtube.com/watch?v=6h3GKKDlgoc&feature=related

 

Τι εννούμε με τον όρο “γενοκτονία” ;

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.