Οι αγανακτισμένοι και το τέλος των κομμάτων.

Της Καλομοίρας ΑργυρίουΚουμπή
 Έξω από τη βουλή οι χοροί καλά κρατούν.Μ’έναν αέρα όχι απλά αλλαγής , αλλά επανάστασης θα τολμούσα να πω ,αν δεν κινδύνευα να ξυπνήσω μνήμες κακές και να ενεργοποιήσω συνειρμούς που οδηγούν σε άλλα μονοπάτια, μακριά από  τη σκέψη και το όραμα  που χτίζεται με την αγανάκτηση των ανθρώπων της πλατείας και της Ελλάδας όλης.

Το αίτημα ξεκάθαρο. Απαλλαγή από το μνημόνιο και όλα του τα παρακλάδια. Απαλλαγή από  όλους και από όλα που υπονομεύουν το μέλλον μας, αναιρώντας έμπρακτα το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Αυτά σε αδρές γραμμές. Στην πλατεία όλα αυτά αναλύονται περαιτέρω, διατυπώνονται    ως αιτήματα για άμεση Δημοκρατία, που σημαίνει πιο απλά το τέλος του πολιτικού συστήματος  στο οποίο τα κόμματα είναι αναγκαστικά οι επίσημοι εκφραστές της λαϊκής βούλησης.

Για όλους αυτούς που διαδηλώνουν τον τελευταίο καιρό κάθημερινάστην πλατεία ειρηνικά  ,τίποτα δεν άλλαξε από χθες. Τίποτα που ν’αξίζει τον κόπο να επενδυθεί με προσδοκίες.

Όσα έγιναν τις τελευταίες δυο μέρες,επιβεβαιώνουν αυτά που ο καθένας ήξερε έτσι κι αλλιώς:

• Το τέλος των κομμάτων.Το τέλος τους που ήλθε στη συνείδηση των πολιτών, έστω κι αν ακόμα διατηρούν θεσμικά το ρόλο τους.
• Τη λαγνεία για εξουσία των ηγετών τους, και την καπηλεία όλων των διεκδικήσεων των απλών πολιτών που διαδηλώνουν εδώ και καιρό χωρίς ταμπέλες και χωρίς κομματικές ομπρέλες , από τα κόμματα, που βλέπουν τις συγκυρίες ως ευκαιρίες για τις δικές τους στενές κομματικές βλέψεις.

Το κόμμα που κυβερνάει θέλει να παραμείνει στην εξουσία. Το άλλο , με αίσθημα υπεροχής  έναντι του αντιπάλου του, από  τις δημοσκοπήσεις ,διεκδικεί    το μερίδιό του στην εξουσία με τους δικούς του όρους. Τα «μικρά» και τα μικρότερα κόμματα  βλέπουν την περίσταση ως τη χρυσή ευκαιρία να χτυπήσουν  το δικομματισμό  εξορκίζοντας όλα τα κακά από καταβολής,με το χτύπημα αυτό, και να πάρουν ένα μικρό ή μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας ανάλογα με τη δύναμή τους.

Μιλούν για τη σωτηρία της Ελλάδας που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, ενώ η διαίσθηση του κόσμου συλλαμβάνει τα λόγια τους ως κραυγές καραδοκούντων κοράκων.  

Εμείς οι ταλαίπωροι μέσοι Έλληνες, μέσοι ψηφοφόροι,και εν μέσω όλων αυτών όντες, ακόμα κι όσοι παραμένουμε απλώς  καθηλωμένοι στις οθόνες μας  , μη δυνάμενοι καν να βρεθούμε  στις πλατείες,προσπαθούμε να πιαστούμε από τις λέξεις των πολιτικών, να ερμηνεύσουμε  λόγια, βλεμματα, όσα λέγονται κι όσα αποσιωπούνται.

Όλα τα παραπάνω οικοδομούν στιγμή προς στιγμή, εικόνα με εικόνα, συνέντευξη με συνέντευξη, μια εικόνα χρεωκοπίας, όχι χρηματοπιστωτικής, αλλά χρεωκοπίας αξιών.

Τους ακούμε να μιλάνε για την πατρίδα μας και για το μέλλον μας κι αναρρωτιόμαστε ποιοι είναι τα αφεντικά τους. Γιατί εμείς, που λογικά θα έπρεπε , αφού με την ψήφο μας  και στο όνομά μας ασκούν την εξουσία, δεν είμαστε.

Προσπαθούμε να επιβεβαιώσουμε την εκδοχή πως είναι ανίκανοι για κάτι περισσότερο, για κάτι διαφορετικό, γιατί κάθε άλλο σενάριο που αναζητά αλλού  την αιτία της  σημερινής κατάστασης ,είναι σενάριο τρόμου.

Ο κόσμος στις πλατείες ή στους καναπέδες για ένα πράγμα είναι σίγουρος :Εδώ που φτάσαμε δε μας πάιρνει για ημίμετρα. Ο Θουκιδίδης  έχει πει πως η απελπισία κάνει τον άνθρωπο τολμηρό, γενναίο.  Και εμείς τώρα είμαστε γεμάτοι απελπισία.

Ειμαστε πολύ γενναίοι...