Η μούντζα.

Της Καλομοίρας Αργυρίου- Κουμπή.

Στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο είναι χαρακτηριστική η μούντζα του Μαυρογιαλούρου  . Οι Μαυρογιαλούροι όμως, αλίμονο, δεν ανήκουν στο παρελθόν. Όχι μόνον δεν ανήκουν στο παρελθόν, αλλά φαντάζουν « άκακα αρνία» μπρος στους σύγχρονους Μαυρογιαλούρους.

Η ανοιχτή παλάμη του Αχίλλειου, του νεαρού Λαρισσαίου μαθητή,που φοιτά σε νυκτερινό σχολείο και είναι από τους καλύτερους της τάξης του, παιδιού υπερπολύτεκνης  οικογένειας που δουλεύει όπως δουλεύουν και τ’ αδέλφια του για να ζήσουν  , έγινε σύμβολο και προκάλεσε πολλά σχόλια, θετικά στη συντριπτική πλειοψηφία τους.

Η μούντζα ως χειρονομία, είναι ελληνική κι έχει τις ρίζες της στα ελευσίνια μυστήρια  στην αρχαία Ελλάδα, που χρησιμοποιείτο  για να συνοδεύσει τις  απαγγελίες κατάρας και στο βυζάντιο , που ήταν ποινή και διαπόμπευση  το μουντζούρωμα στο πρόσωπο με την ανοιχτή παλάμη του δικαστή που είχε βυθιστεί  στη στάχτη  .

Βέβαια , πριν από τον Αχίλλειο, οι « αγανακτισμένοι» του Συντάγματος, απαντούσαν στα μέτρα και στην πολιτική της Κυβέρνησης, με καταιγισμό φασκελώματος.

Η μούντζα λοιπόν στην παρούσα κατάσταση, έχει μια διαφορετική σημειολογία και από αυτή της Αρχαίας Ελλάδας ως κατάρας, και  από αυτή του Βυζαντίου ως διαπόμπευσης , αλλά και από τη μούντζα της εποχής του Μαυρογιαλούρου.  Θα τολμούσα να πω πως η μούντζα της τωρινής περίστασης, όπως χρησιμοποιήθηκε από τους αγανακτισμένους  κι από το μαθητή σημαίνει όλα αυτά τα παραπάνω κι άλλα τόσα.

Είναι κατάρα, είναι διαπόμπευση, είναι αυτοσαρκασμός ,που εκείνος που μουντζώνει γυρίζει  το χέρι και το  στρέφει στον εαυτό του, γιατην αφέλειά  και την εξαπάτησή του από τους πολιτικούς,(Μαυρογιαλούρους).

Είναι όμως και απαξίωση προς τους πολιτικούς, προς την πολιτική και προς τα προς τα πολιτικά συστήματα που παρακμάζουν μαζί  με τους πολιτικούς. Κυρίως όμως  είναι  σινιάλο να φύγει επειγόντως, να τοποθετηθεί οριστικά και άμεσα στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» η εποχή αυτή .

Η μούντζα του Αχίλλειου οριοθετεί μια νέα εποχή. Την εποχή της κατάρρευσης ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος.  Έχουμε υποτιμήσει τη σημασία της κρίσης που βιώνει όχι μόνον η πατρίδα μας, αλλά κατ’ επέκτασιν ( κι αυτή η έννοια της επέκτασης  ξεκινάει και από αυτό που οι πολιτικοί φοβούνται μιλώντας για «ντόμινο»  στον οικονομικό τομέα και που μπορεί να προκαλέσει  μια γενικευμένη οικονομική κατάρρευση, κι επεκτείνεται και στους άλλους τομείς) , η Ευρώπη κι ο κόσμος όλος.

Είναι σινιάλο να γυρίσουμε σελίδα και να γυρίσουμε την πλάτη στη « Νέα τάξη» που αποπειρώνται να μας επιβάλλουν με όλες τις δραματικές της συνέπειες και τους εκπροσώπους της.

 Μια χιονοστιβάδα ήδη  έχει  ξεκινήσει  το ταξίδι της.  Μακάρι να μπορούσε να τη σταματήσει η απλωμένη παλάμη ενός παιδιού.