Ένας μεγάλος αγωνιστής, που είχε χαρακτηριστεί ως το δεξί χέρι του γέρου του Μοριά, ήταν ο Νικήτας Σταματελόπουλος, που είναι γνωστός ως Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Στοιχεία για τη ζωή και τη δράση υπάρχουν στη διεύθυνση http://argolikivivliothiki.gr/2009/03/17/%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AE-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82/
που είναι της Αργειακής αρχειακής βιβλιοθήκης Ιστορίας και Πολιτισμού.
Απόγονοι της οικογένειας Σταματελόπουλου, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία είναι και η οικογένεια Γιδοπούλου που ζει στις Σπέτσες.( Τους μετονόμασαν οι Κρανιδιώτες σε Γιδόπουλους, επειδή κατέβαιναν με τα γίδια , όπως πολλοί κάτοικοι της Πελοποννήσου, Βαλτετσιώτες κλπ, το Χειμώνα στο Κρανίδι. Από τα χρόνια της Επανάστασης υπάρχει αλληλογραφία μεταξύ Νικήτα Σταματελόπουλου και Σπετσιωτών.
Η παρακάτω ιστορία είναι πολύ συγκινητική και δείχνει την περηφάνεια και τη μεγαλοψυχία ενός πραγματικού Έλληνα:
" Ήρωας Νικηταράς ο Τουρκοφάγος - ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ
Η Ελληνική κυβέρνηση, επί Όθωνα, τον συνέλαβε το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, με τη κατηγορία της «προδοσίας».
Μετά από 1,5 χρόνο τον ελευθέρωσαν και κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά.
Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε πόστα είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια ...θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Αυτή ήταν η ανταμοιβή του.
Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Μεγάλης Δύναμης ( Ρωσίας), αυτός απεστάλθη από την Ρωσική κυβέρνηση του, στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός.
Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.
"Τι κάνετε στρατηγέ μου;" ρώτησε ο ξένος
"Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα" απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
"Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;" επέμενε ο ξένος.
"Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος" απήντησε περήφανα ο Νικηταράς.
Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.
Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:" Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!"
Στις 25(ή 27) του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος.
Αυτή ήταν η ελληνική υπερηφάνεια που έκανε την Ελλάδα ελεύθερη."
που είναι της Αργειακής αρχειακής βιβλιοθήκης Ιστορίας και Πολιτισμού.
Απόγονοι της οικογένειας Σταματελόπουλου, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία είναι και η οικογένεια Γιδοπούλου που ζει στις Σπέτσες.( Τους μετονόμασαν οι Κρανιδιώτες σε Γιδόπουλους, επειδή κατέβαιναν με τα γίδια , όπως πολλοί κάτοικοι της Πελοποννήσου, Βαλτετσιώτες κλπ, το Χειμώνα στο Κρανίδι. Από τα χρόνια της Επανάστασης υπάρχει αλληλογραφία μεταξύ Νικήτα Σταματελόπουλου και Σπετσιωτών.
Η παρακάτω ιστορία είναι πολύ συγκινητική και δείχνει την περηφάνεια και τη μεγαλοψυχία ενός πραγματικού Έλληνα:
" Ήρωας Νικηταράς ο Τουρκοφάγος - ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ
Η Ελληνική κυβέρνηση, επί Όθωνα, τον συνέλαβε το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώο, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, με τη κατηγορία της «προδοσίας».
Μετά από 1,5 χρόνο τον ελευθέρωσαν και κατάντησε ζητιάνος στα σοκάκια του Πειραιά.
Η αρμόδια αρχή η οποία χορηγούσε πόστα είχε ορίσει μια ορισμένη μέρα στον ήρωα επαίτη μια ...θέση μια μέρα της εβδομάδος κοντά στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε (!) να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Αυτή ήταν η ανταμοιβή του.
Όταν αυτά έφτασαν στα αυτιά του πρέσβη της Μεγάλης Δύναμης ( Ρωσίας), αυτός απεστάλθη από την Ρωσική κυβέρνηση του, στο πόστο όπου επαιτούσε ο μεγάλος οπλαρχηγός.
Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο χέρι του.
"Τι κάνετε στρατηγέ μου;" ρώτησε ο ξένος
"Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα" απάντησε υπερήφανα ο ήρωας.
"Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;" επέμενε ο ξένος.
"Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πως περνάει ο κόσμος" απήντησε περήφανα ο Νικηταράς.
Ο ξένος κατάλαβε, και διακριτικά, φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες.
Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο:" Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!!!"
Στις 25(ή 27) του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος.
Αυτή ήταν η ελληνική υπερηφάνεια που έκανε την Ελλάδα ελεύθερη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου