"Η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει..."

Φίλος της στήλης έστειλε χθες το παρακάτω γράμμα, το οποίο αν μη τι άλλο εκφράζει μια ειλικρινή και έντιμη αντικαπιταλιστική στάση, σε σχέση με τον εσμό των επαναστατών της δημοσιοϋπαλληλίας και της αργομισθίας, και ως εκ τούτου ίσως να αποτελεί και μια βιώσιμη λύση για το μέγεθος της μελλοντικής συνταξιοδοτικής ικανότητας του ελληνικού δημοσίου.

Η επιστολή φέρει την υπογραφή του συγγραφέα Γιάννης Μακριδάκη.... Απολαύστε τη:

 «Η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει…»

Αγαπητοί φίλοι

Δεν σας στέλνω αυτό το μέηλ για να περιαυτολογήσω ή για να διαφημίσω κάτι τις, ανάγκη τέτοια δεν υπάρχει. Σας το στέλνω διότι πιστεύω ακράδαντα ότι η επανάσταση είναι αυτή και έχει αρχίσει ήδη από πολλούς αλλά είναι σιωπηρή ακόμα, κι έτσι σιωπηρά θα μεταδοθεί και θα φουντώσει πολύ σύντομα. Δίχως να την πάρουν χαμπάρι ούτε τα καθεστωτικά ούτε τα εναλλακτικά ΜΜΕ, χωρίς να περάσει μέσα από φίλτρα κομματικά.

Χειμωνιάτικη μέρα σήμερα, πότε χιονόνερο και πότε ήλιος με δόντια. Απέναντι το Πελινναίο χιονισμένο αλλά κάτω η θάλασσα του Μαναγρου κάλμα μπουνάτσα, σαν καλοκαίρι.

Φανταστείτε σκηνικό.

Τζάκι φουντωμένο και τραπέζι στρωμένο. Λαχανόρυζο, χόρτα, ψωμί ζυμωτό, ελιές και το μπουγιουρντί από τυρί κατσικίσιο να ψήνεται στην καρβουνωσιά του τζακιού.

Σε άλλους αυτή η εικόνα φαντάζει ιδανική, σε άλλους ρομαντική, σε άλλους πολύ χωριάτικη, σε άλλους γλυκερή, σε άλλους είναι αφόρητη και σε άλλους αδιάφορη.

Θα βάλω όμως την σύγχρονη οικονομική παράμετρο για να ερεθίσω την κοινή χορδή όλων, μιας που είμαστε γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα σε ένα καταναλωτικό κοινωνικό σύστημα. Ας με συγχωρέσουν οι ψυχωμένοι για το ξενέρωμα.
Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Το τζάκι ανάβει δωρεάν με ξύλα μαζεμένα από αυτά που κατεβάζει ο χείμαρρος και ξεβράζει η θάλασσα και με αυτά που σπάσανε από τα δέντρα κατά το αερικό των προηγούμενων ημερών.

Το υλικά του φαγητού που αποτελούν το γεύμα είναι:

Λάχανο δωρεάν από το χωράφι. Χόρτα και ρίγανη δωρεάν από το βουνό. Λεμόνια δωρεάν από παρατημένα δέντρα ανθρώπων που μετοίκησαν στις πολιτείες πριν χρόνια. Το ίδιο και οι ελιές της άρμης, το ίδιο και το λάδι. Πληρωμένα υλικά μονάχα το ψωμί από τον φούρνο του χωριού, το τυρί από τον τσοπάνη και το ρύζι χύμα από τον μπακάλη. Και βέβαια το ρεύμα που ακόμη έρχεται από τη ΔΕΗ και είναι ό,τι τελευταίο συνδέει το σπιτικό με τον πολιτισμό και το κράτος.

Κόστος ζωής ημέρας λοιπόν περί τα δύο ευρώ (αναγωγή σε μερίδες των προϊόντων που αποκτήθηκαν πληρώνοντας σε ευρώ).
Και την ώρα που κάθισα στο τραπέζι κι έτρωγα βλέποντας τις φλόγες του τζακιού, άκουγα στο ραδιόφωνο μια διαφήμιση για τραπεζικά επιτόκια και κάρτες. Μα πού ζούνε οι άνθρωποι, αναρωτήθηκα.

Κι αμέσως σκέφτηκα πως κάποιοι, οι περισσότεροι, θα αναρωτιούνται ακριβώς αυτό για μένα. Μα που ζει ο άνθρωπος, θα λένε κουνώντας το κεφάλι σαν να μιλάνε για κάποιον εξωπραγματικό ή έστω κάποιον απολίτιστο χωρικό.

Κι όμως, αυτή είναι η έναρξη της επανάστασης σύντροφοι και φίλοι αγαπητοί. Η απεξάρτησή μας από το καπιταλιστικό καταναλωτικό τραπεζικό σύστημα. ΄Η όσο μπορούμε, μεγαλύτερη αυτάρκειά μας. Τολμήστε. Ας τους αφήσουμε χωρίς πελάτες και χωρίς γρανάζια κυκλοφορίας του χρήματός τους. Ας πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Κανένας δεν θα μας δώσει να φάμε αν καταστραφούν αυτοί και το χρήμα τους, που ως γνωστόν δεν τρώγεται διότι, εκτός των άλλων, είναι και άνοστο.

Σας χαιρετώ επαναστατικά

ο Κότσυφας

Για την αντιγραφή
Γιάννης Μακριδάκης

Πηγή:www.capital.gr