( Το παρακάτω άρθρο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικός "Σπετσιώτικος αντίλλαλος" πριν λίγα χρόνια.)
Της Καλομοίρας Αργυρίου-Κουμπή.
Στην περιοχή του Αγίου Θεοδοσίου, ανακαινίστηκε πρόσφατα με ιδιαίτερη φροντίδα από τους ιδιοκτήτες του Κώστα και Μίκα Κανόνη, η οικία Ντάβαρη.
Το σπίτι αυτό είχε κτιστεί από τον Χ΄΄Γιάννη Μέξη για κάποιο απ΄ τα παιδιά του.
Όπως μου εξήγησε ο κος Κανόνης, μια μεγάλη περιοχή με κέντρο το Ναό της Υπαπαντής και μια ακτίνα που έφτανε ως την παραλία, ανήκε στο Χ΄΄Γιάννη Μέξη και μέσα σ΄αυτήν είχε οικοδομήσει σπίτια για τα παιδιά του.( Οικία Θοδωράκη Μέξη αυτή με το σπιτόπουλο στην οροφή, οικία Κούτση που δόθηκε προίκα στην κόρη Μέξη που παντρεύτηκε Κούτση, οικία Ντάβαρη και φυσικά το ίδιο το αρχοντικό του που είναι σήμερα Μουσείο καθώς και το ερειπωμένο σήμερα σπίτι του αδελφού του Θοδωράκη Μέξη πίσω από το Μουσείο.)
Το πιο ενδιαφέρον όμως από όσα μου είπε ο κος Κανόνης ήταν η ιστορία των γυναικών της οικογενείας Μέξη στις οποίες ανήκε το σπίτι αυτό.
Την ιστορία αυτή του ζήτησα και την αφηγήθηκε γραπτά, και την παραθέτω αυτούσια .
“ Η Αργυρώ, σύζυγος Γεωργίου Μέξη ήταν Τσακώνα από το Λεωνίδιο. Ο άνδρας της Γ. Μέξης ήταν εγγονός του Χατζηγιάννη Μέξη από το γιο του Θόδωρο.
Έκαναν τρεις κόρες, τη Μαρούσα, την Άννα και την Κονδυλία κι ένα γιο το Θεόδωρο.
Ο πατέρας Γεώργιος απέθανε το 1900 και ο υιός Θεόδωρος λίγα χρόνια μετά.
Έτσι έμειναν οι τέσσερες γυναίκες μόνες τους χωρίς αντρικό στήριγμα και χωρίς έσοδα.
Από τα μεγαλεία του παππού Χατζηγιάννη Μέξη πρώτου προύχοντα του νησιού με 4 καράβια τα οποία προσέφερε στην Επανάσταση μαζί με τα έξοδα συντηρήσεως και κινήσεως , έφτασαν να μη μπορούν να συντηρηθούν, αφού και οι μεγάλες οικογένειες των Σπετσών με τις οποίες συγγένευαν είχαν κι αυτές περιορισμένα μέσα γιατί είχε περάσει η εποχή των ξύλινων ιστιοφόρων και σχεδόν όλοι στις Σπέτσες περνούσαν δυσκολίες.
Ζούσαν σ΄ ένα μεγάλο σπίτι με αρκετά πράγματα που ο παππούς τους Θεόδωρος έφερνε από τα ταξίδια του από τη Μαύρη Θάλασσα προς τη Μασσαλία και αντίστροφα.
Αφού πούλησαν τα περισσότερα κινητά , έμεινε το σπίτι το οποίο ήταν ήδη πάνω από εκατό ετών και ήθελε συντήρηση.
Η κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε και κάποια στιγμή έφτασε στο απροχώρητο.
Η μητέρα μίλησε στις τρεις κόρες λέγοντας:
¨ Εμείς , απόγονοι των Μεξαίων δε μπορούμε ούτε να ζητιανέψουμε, ούτε να ευτελιστούμε, ούτε να πουλήσουμε για ένα κομμάτι ψωμί το σπίτι που μας άφησαν οι πρόγονοί μας. Γι αυτό θα κλειστούμε εδώ μέσα στο σπίτι μας και θα πεθάνουμε. ¨
Οι τρεις κόρες συμφώνησαν αμέσως. Οι δυσκολίες συνεχιζόντουσαν εντονότερες, καθώς επίσης και οι παρακλήσεις στο Θεό.
Έτσι ενεφανίσθη ως από μηχανής θεός ο Κων/νος Ντάβαρης. Ήταν Πλακιώτης έμπορος με οικονομική άνεση και από συγγενείς γνώρισε τη μεγάλη και πιο όμορφη κόρη Μαρούσα και την ενυμφεύθη. Αμέσως βοήθησε την οικογένεια.
Απέκτησαν μια κόρη, τη Φανή Ντάβαρη-Κανόνη, και άνοιξαν το 1910 στον Πειραιά , στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου κατάστημα λευκών ειδών.
Η γενναία Αργυρώ Γεωργίου Μέξη, χάρις στις αρχές της , το πείσμα της και την πίστη της στο Θεό, κατάφερε να σώσει την οικογένειά της και να διατηρήσει την παράδοση”.
Αυτή είναι η αφήγηση του κ. Κανόνη για τις γενναίες αυτές γυναίκες.
Να είναι τυχαίο πως ο Χατζηγιάννης Μέξης ήταν αυτός που στις 8 Σεπτεμβρίου 1822 έμεινε να υπερασπίσει το νησί με 60 αποφασισμένους για το θάνατο Σπετσιώτες;
Να είναι σύμπτωση πως μια άλλη απόγονος της οικογένειας του Χατζηγιάννη Μέξη, η τελευταία κληρονόμος και δωρήτρια του σπιτιού που στεγάζει σήμερα το Μουσείο, η Καλομοίρα Μέξη, πέθανε στη διάρκεια της κατοχής στο σπίτι και σαν αιτία θανάτου της αναφέρεται η πείνα ;
Φαίνεται πως οι γυναίκες αυτές , μαζί με το σπίτι ,κληρονόμησαν κάτι από την ψυχή του μεγάλου αυτού αγωνιστή και κυρίως τη στάση του απέναντι στη ζωή και το θάνατο.
Η γενναιότητα δεν είναι αρετή μόνο για τον πόλεμο αλλά για τα μεγάλα διλήμματα
της ζωής
Καλομοίρα Αργυρίου-Κουμπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου