Το θέμα είναι τί κάνουμε τώρα;

Της Καλομοίρας Αργυρίου-Κουμπή.
Ακούμε, διαβάζουμε , βλέπουμε γύρω μας, βλέπουμε δίπλα μας, ζούμε, αισθανόμαστε: Την κατάρρευση που έρχεται. Τίνος πράγματος; Αρχικά της οικονομίας. Την κατάρρευση που ανεξάρτητα αν επίσημα γίνει ή δεν γίνει σε κρατικό επίπεδο, έχει γίνει ήδη στο επίπεδο της τσέπης του καθενός μας , αφού εδώ και καιρό ,  ο μέσος ΄Ελληνας νιώθει το κράτος σαν ένα χέρι που έχει χωθεί βαθειά στην τσέπη του και τον ληστεύει καθημερινά. Τώρα θα πει κάποιος: "τόσα χρόνια γινόταν το αντίστροφο". Η ληστεία δηλαδή  του κράτους από τους ίδιους τους πολίτες με κάθε τρόπο.Μονο που αυτοί που κυρίως  λήστευαν το κράτος εξακολουθούν να το ληστεύουν και παραμένουν ασύλληπτοι.
Αυτή η επερχόμενη  οικονομική κατάρρευση , δεν είναι όλο κι όλο το κακό που μας συμβαίνει. Όχι πως και μόνο αυτό να ήταν θα ήταν λίγο. Χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης, προκειμένου  να χειραγωγηθεί ο λαός μας εκεί που θέλουν οι "δανειστές"μας. Στην πλήρη υποταγή μας, στην απογύμνωση της χώρας μας από κάθε κυριαρχικό της δικάιωμα, από κάθε πηγή πλούτου , διότι η χώρα μας έχει πλούτο. Έχει ορυκτό πλούτο  για παράδειγμα, τον οποίο δεν τολμούμε να εκμεταλλευτούμε. Γιατί άραγε;
Η ιστορία με τις δόσεις των δανείων,με τους τροϊκανούς , με τις προκλητικές και προσβλητικές δημοσιεύσεις  των ξένων περιοδικών εις βάρος μας , με τις απροκάλυπτες επεμβάσεις στα εσωτερικά του κράτους μας,τείνουν να τσαλακώσουν την εθνική μας αξιοπρέπεια, και να μας τρομοκρατήσουν. Είμαστε ήδη σε κάποιο βαθμό, θύματα ενός ψυχολογικού πολέμου , οργανωμένου και συστηματικού που τείνει να μας μετατρέψει σε υπάκουα φοβισμένα ανθρωπάκια , που τους παίρνεις όσα έχουν και είναι υποταγμένα από το φόβο μήπως χάσουν και το απειροελάχιστο που τους απέμεινε.
( Να είναι μόνο αυτό που μας κρατάει υποταγμένους, ή μήπως έχουν υπόσταση και τα όσα καταγγέλλονται για τους αεροψεκασμούς με κατασταλτικά βλακοζούμια;)
Οικονομικοί αναλυτές , ντόπιοι και ξένοι, προβλέπουν ως σίγουρη την ελληνική άτακτη χρεωκοπία και προσπαθούν να προσδιορίσουν τον ακριβή χρόνο της.
Και μεις ξυπνάμε κάθε πρωΐ, όσοι έχουμε δουλειές πάμε και δουλεύουμε, όσοι δεν έχουμε δεν πάμε, όσοι έχουμε  τρώμε, όσοι δεν έχουμε δεν τρώμε, και περιμένουμε έτσι απλά να περάσει ο καιρός.
Βλέπουμε να στοιχηματίζουν  τη χρεωκοπία μας, ακούμε να μιλάνε με προσβλητικό τρόπο για μας, για τη χώρα μας, για το λαό μας, αυτοί που όταν εμείς ήδη είχαμε αιώνες πολιτισμού με Παρθενώνες και Αγιά Σοφιά, βάζανε το κρέας στη  σέλα του αλόγου τους πριν  το φάνε , αυτοί  που  στη συνέχεια , στα μέσα του περασμένου αιώνα, προσέβαλαν και κατέλυσαν με τη δύναμη των όπλων, όλα αυτά που αποτελούν ιδανικά του Ελληνικού πολιτισμού και στις μέρες μας ομολογούνται ως χαρακτηριστικά του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Χωρίς να θέλουμε να κινδυνολογήσουμε, το ενδεχόμενο μιας άτακτης χρεωκοπίας με όλα όσα συνεπάγεται, με όλες τις δραματικές επιπτώσεις που θα έχει στην καθημερινότητά μας , είναι αν όχι σίγουρη, πάντως ορατή ως ενδεχομένη εξέλιξη.
Το ερώτημα είναι : Εμείς τί κάνουμε;
Και δεν εννοώ τον τρόπο με τον οποίο θα αντισταθούμε σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο, ώστε να αποτρέψουμε , αν αυτό είναι δυνατόν κάτι τέτοιο κι όχι μόνον αυτό , αλλά το γενικότερο ξεπούλημα της Πατρίδας μας.
Εννοώ, με ποιο τρόπο θα προετοιμαστούμε ώστε να αντιμετωπίσουμε ακόμα κι αυτό;
Για όλα τα "φυσικά κακά", όχι μόνον προετοιμαζόμαστε, αλλά θεωρούμε εγκληματική αμέλεια  να μην έχουμε πάρει τα μέτρα μας και κανείς λογικός άνθρωπος δεν διανοείται να μας κατηγορήσει πως ενσπείρουμε πανικό.
Έτσι λοιπόν ο καθένας μας θα πρέπει να λάβει τα μέτρα του , ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια κρίση.
Και φυσικά η λύση δεν ευρίσκεται στο να αδειάσουμε τα ράφια των σούπερ μάρκετς και να γεμίσουμε τα ράφια του σπιτιού μας.
Η λύση είναι να δημιουργήσουμε μια κάποια αυτάρκεια , στο μέτρο του δυνατού, για κάθε ενδεχόμενο. Αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ,οργάνωση κλειστής κοινωνίας τύπου "Άμις". Σημαίνει απλά  να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τη φύση και την παραγωγή .
Έρχεται μια κρίση και είμαστε ανοχύρωτοι γιατί πληρώνουμε την αλλοτρίωσή μας, την αποξένωσή μας , ακριβώς από αυτό, δηλαδή από τη φύση και την παραγωγή.
Πληρώνουμε για τα δέντρα που ξεριζώσαμε με τις επιδοτήσεις της Ε.Ε , για τις βάρκες που σπάσαμε και τις άδειες αλιείας που καταθέσαμε, πάλι με τις ευλογίες και τις επιδοτήσεις της Ε.Ε.
Για τον κήπο μας που τον πλακοστρώσαμε όλο, και δεν έχουμε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο χώμα να φυτέψουμε δυο μαρούλια και μια ντομάτα.
Η οικιακή παραγωγή δεν πρέπει να υποβαθμίζεται ως λύση με μεγάλες  δυνατότητες, αν εφαρμοστεί σωστά,  να αποτελέσει τη λύση σε περιόδους ιδιαίτερης κρίσης.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κούβας που κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση και την έλλειψη τροφίμων  του 1990 με τη στροφή στην οικιακή παραγωγή.
Γράφει ο Peter M. Rosset

"Μέχρι τα μέσα του 1995, η έλλειψη τροφίμων είχε ξεπεραστεί και το μεγαλύτερο μέρος του κουβανέζικου λαού δεν αντιμετώπιζε προβλήματα στη διατροφή του. Κατά το έτος 1996-1997, η Κούβα παρήγαγε το μεγαλύτερο αριθμό προϊόντων από κάθε άλλη φορά για 13 βασικά προϊόντα της διατροφής των κατοίκων της. Η αύξηση στην παραγωγή προήλθε κατά πρώτο λόγο από τα μικρά κτήματα, και ύστερα, στην περίπτωση των αυγών και του χοιρινού, από την έκρηξη της οικιακής παραγωγής. Η εξάπλωση της οικιακής παραγωγής στις αστικές περιοχές υπήρξε εξίσου σημαντική για τον εφοδιασμό της αγοράς με τρόφιμα. Οι ελλείψεις στα τρόφιμα που προηγήθηκαν, σε συνδυασμό με την αλματώδη αύξηση των τιμών, οδήγησαν σε μια θεαματική ανάπτυξη της αστικής γεωργίας, η οποία σταδιακά αποδείχθηκε μια ιδιαίτερα επικερδής ενασχόληση για τους Κουβανούς και, όταν η κυβέρνηση υποστήριξε ολοκληρωτικά το κίνημα της οικιακής παραγωγής, αυτό απέκτησε τεράστιες διαστάσεις. Σε όλες τις πόλεις της Κούβας, οι μέχρι πρότινος εγκαταλειμμένοι ελεύθεροι χώροι και οι αυλές έχουν μετατραπεί σε περιβόλια ή σε εκτροφεία ζώων, ενώ τα φρέσκα προϊόντα που παράγονται, διοχετεύονται στην αγορά σε υπαίθριες αγορές με πολύ πιο προσιτές τιμές από αυτές των επίσημων μονάδων παραγωγής. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η οικιακή παραγωγή, η οποία πραγματοποιείται αποκλειστικά με βιολογικές μεθόδους, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην εξασφάλιση των βασικών αγαθών για την κοινωνία της Κούβας κατά τα τελευταία δύσκολα χρόνια..."

Βέβαια κάθε περίπτωση έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η Κούβα είχε πάντα αγροτική παραγωγή, και κυρίως ειδικευμένους επιστήμονες στον τομέα αυτό.

Η Χώρα μας τα τελευταία  χρόνια έχει υιοθετήσει το μοντέλο της "μονοκαλλιέργειας ", τρόπος του λέγειν" καλλιέργειας", αφού ουσιαστικά εκείνο που "καλλιεργούμε"είναι ο τουρισμός.

Αυτό προέβλεπε για μας ο Ευρωπαϊκός σχεδιασμός, είχαμε τις προϋποθέσεις για να το κάνουμε καλά , διαθέτουμε ήλιο, θάλασσα, ιστορία, αρχαιολογικούς θησαυρούς και μνημεία,μια κουλτούρα της ευζωίας που ασκεί μια  μοναδική γοητεία  στους τουρίστες   ,πειστήκαμε να αφήσουμε σιγά-σιγά κάθε άλλη μορφή καλλιέργειας. μας στριμώξανε από δω, μας δελεάσανε από κει  και εγκαταλείψαμε τα χωράφια, τα δέντρα, τα ζώα, το ψάρεμα.

Στην Κούβα, όταν χρειάστηκε, δεν φυτέψανε μόνον στην ύπαιθρο και στα χωράφια,αλλά παντού και στις πόλεις και στις γλάστρες και στις ταράτσες.

Τα λαχανικά , τα δέντρα και τα ζώα, για να μπορούν να μας θρέψουν  απαιτούν  προεργασία και            κάποιο χρόνο .

Τα δέντρα να φυτευτούν , να μεγαλώσουν να δώσουν καρπούς, τα λαχανικά να σπαρούν σε χώμα που έχει προετοιμαστεί  κατάλληλα, τα ζώα να τοποθετηθούν σε κατάλληλα καταλύματα, (κοτέτσια, στάβλους κλπ), να μεγαλώσουν  κ.ο.κ., πράγμα που σημαίνει πως  επειδή ως γνωστόν "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", ο καθένας δεν πρέπει να περιμένει την ώρα της κρίσης , της πείνας στη συγκεκριμένη περίπτωση , για να λάβει τα μέτρα του.

Οπότε το πιο βασικό είναι αυτό: Να μη χάνουμε καιρό. Να δει ο καθένας μας πώς , πού, τί μπορεί να καλλιεργήσει και να ξεκινήσει αμέσως.

Κι αυτό χωρίς πανικό. Με χαρά, ως μια διαδικασία  που αποτελεί  υπέροχη  εμπειρία .

Έπειτα, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, ακόμα κι αν ποτέ δεν έλθει αυτή η ακραία περίσταση κατά την οποία θα συμβεί έλλειψη ειδών διατροφής , η επανασύνδεσή μας με τη διαδικασία της παραγωγής της τροφής μας, είναι πηγή ισορροπίας σωματικής και ψυχικής , μας βοηθάει να γυμνάσουμε το σώμα μας, να ηρεμήσουμε την ψυχή μας,μας δίνει την ευκαιρία να τραφούμε με προϊόντα υγιεινά και   βιολογικά, να εκτιμήσουμε το κάθε τί αφού έχουμε κοπιάσει για να το αποκτήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την υπόλοιπη δημιουργία.

Το θέμα αυτό δεν εξαντλείται μέσα στις λίγες αυτές γραμμές. Θα επανέλθω, εν πλήρει επιγνώσει πως κινδυνεύω να χαρακτηριστώ  ως γραφική. Αυτό δεν με πτοεί καθόλου.

Θα  ήθελα να προσθέσω πως η πρόταση αυτή αποτελεί το ένα σκέλος της λύσης . Το άλλο ευρίσκεται στην ενότητα και την αλληλεγγύη, στη λειτουργία της "κοινότητας".

Στη συνεργασία, στην κατανόηση των αναγκών των άλλων ανθρώπων γύρω μας, στην ευαισθησία που μας κάνει να μη θεωρούμε ως λύση το να έχουμε εμείς, αλλά να έχουν κι οι γύρω μας.

Στις παλιές αγροτικές κοινωνίες, υπήρχε συνεργασία των ανθρώπων προκειμένου να εξασφαλίσουν    την επιβίωσή τους.  Στο θέρος, στον τρύγο, στο αλώνισμα, ο ένας βοηθούσε τον άλλο και η κοπιαστική εργασία μεταβαλλόταν σε γλέντι.

Η αλλοτρίωση (=αποξένωση) , δεν έμεινε μόνο στο επίπεδο της απομάκρυνσής μας από τη φύση, αλλά επεκτάθηκε και στην απομάκρυνσή μας από τους γύρω μας και μας έκλεισε ασφυκτικά σ'έναν κλοιό ατομισμού.

Φυσικά  δεν προτείνω ν'αφήσουμε τις συνήθεις ασχολίες μας και να ξαναγίνουμε υποχρεωτικά επαγγελματίες αγρότες, αλλά παράλληλα με ό,τι κάνουμε να στραφούμε στις οικιακές καλλιέργειες .

Ακόμα κι αν δεν χρειαστεί να σωθεί η ζωή μας από αυτό, σίγουρα θα γίνει καλύτερη.